بی آرزو چه می کنی-شاملو-دکلمه رضا پیربادیان

- بی آرزو چه می کنی ای دوست ؟

- به ملال

در خود به ملال

با یکی مرده سخن می گویم .

شب خامش استاده هوا

در آخرین هیاهوی پرندگان کوچ

دیرگاه ها می گذرد

اشک بی بهانه ام آیا

تلخه ی این تالاب نیست ؟

- ازاین گونه

بی اشک

به چه می گریی ؟

-مگر آن زمستان خاموش خشک در من است .

به هر اندازه که بیگانه وار

به شانه برت سرنهم

سنگ باری آشناست

سنگ باری آشناست غم .

--------------------------

نگران
آن دوچشمان است
دور سوی آن دو سهیل که به سیبستان حیات من مینگرد
تا از سبزینه نارس خویش
سرخ برآید
سخت گیر و آسان مهر...
سهیلان منند
ستارگان هماره بیدارم
و دروازه های افق بر نگرانی شان گشوده است

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان