غریب آمدی آشنا رفتی- صالحی-دکلمه رضا پیربادیان

غریب آمدی و آشنا رفتی   اما من که خوب میشناسمت ری را.......

من بارها... تو را بارها در انتهای  رویایی غریب دیده بودم

تو را درخانه ، در خواب آب ، در خیابان ، در انعکاس رخسار

دختران ماه... در صف خاموش مردمان، اتوبوس  ،  ایستگاه  ، 

  و سایه سار مه آلود آسمان.....

 

چه احترام غریبی دارد این خواب

این خاطره

این همه دیده که دریا...

ری را ! تمام این سالها همیشه کسی از من سراغ تو را میگرفت

تو نشانی من بودی و من نشانی تو...گفتی بنویس من شمال

زاده شدم  اما تمام دریاهای جنوب را من گریسته ام...

 

راه دور تهران آیا همیشه از ترانه و آواز ما  تهی خواهد ماند؟

 

حوصله کن ری را

خواهیم رفت...

اما خاطرت باشد...

همیشه این تویی که میروی

همیشه این منم که میمانم

----------------------

پس تو آرزوهایت را
کجای این کوچه جا گذاشته‌ای،
که حالا کاشیِ این همه خانه ... شکسته وُ
دریچه‌ی این همه دیوار، بسته وُ
دیوارِ این همه دلِ خسته ... خراب!

پاییز همین است که هست
اول ذره‌ذره باد می‌آید
بعد بار و برگِ بی‌رویا که به باد!
بعد از بلوارِ حضرت زهرا که بگذری
گهواره‌ای این سویِ خواب وُ
آینه‌ای آن سوی آب ...!

پاییز همین است که هست
یک روز می‌آیی که دیگر ماه
گلاب‌نشینِ الحمد و آینه است
یک روز می‌روی که آینه ... الحمدِ خشت!
حالا بخواب
راحت بخواب
ما هم خسته و خاموش از فهمِ فاتحه
به خانه‌هامان برمی‌گردیم،
برمی‌گردیم و باز
نوبتِ سکوت و صفِ نان وُ
همین چیزهای آشنایِ اطرافِ زندگی ...!

زندگی!؟
مرده‌هامان اینجا و زنده‌هامان جایی دور ...
چاره‌ای نیست
باید یک طوری دوباره به دریا زد
علاقه ورزید، عاشقی کرد وُ
بعد هم از چرت و پرتِ پاییزِ خسته گذشت!

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان