ﻫﺴﺘﯽ ﺍﻣﺎ. ﮐﻤﺮﻧﮓ -فریبا وافی-دکلمه رضا پیربادیان

ﻫﺴﺘﯽ ﺍﻣﺎ. ﮐﻤﺮﻧﮓ !
ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺍﻣﺎ ... ﺗﻠﺦ !
ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺍﻣﺎ ... ﺳﺮﺩ !
ﭼﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭﯾﺴﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻦ؟ !
ﮐﻤﻲ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻡ! ﺩﻳﺮﻳﺴﺖ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻫﺎ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﻴﺸﻮﻡ ﺑﻪ ﮐﺴﻲ ﺗﮑﻴﻪ ﻧﻤﻴﮑﻨﻢ ﺍﺯ ﮐﺴﻲ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻳﻢ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭﺧﻮﺩﻡ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﺸﻮﻡ. . . ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ ﻳﮏ ﺷﺒﻪ . . . !!
کفشهایم را نده پابرهنه میروم تادرحریم تنهایی خود،با نگاه به تاول های پایم عبرت بگیرم...
من کجا...
عاشقی کجا...؟؟!!!
گاه یک حرف یک زمستان آدم را گرم نگه میدارد وگاه یک حرف یک عمر آدم را سرد میکند...
اگر مثل آدم خداحافظی کنی،
غصّه می خوری اما خیالت راحت است.

اما
جدایی بدون خداحافظی بد است
خیلی بد

یک دیدار ناتمام است
ذهن ناچار می شود هِی به عقب برگردد
و درست یک ذره مانده به آخر متوقف بشود...

انگار بروی به سینما و آخر فیلم را ندیده باشی!


شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان