صبحدم مرغ چمن-حافظ-دکلمه رضا پیربادیان

صبحدم مـرغ چمن با گـل نوخاسـته گفـت
ناز کــم کن که در این باغ بســی چون تو شکفت

گل بخندید که از راســــت نرنجــیم ولــی   
 هیچ عاشـــق سـخن سخت به معشــوق نگـــفت

گر طمع داری از آن جام مرصــع می لعــل    
 ای بســـا در که به نوک مـــژه‌ات بـاید سفـــت

تا ابـــد بوی محـبــت به مشــامـش نرسـد  
 هر که خاک در میـــخانــه به رخـــساره نرفـت

در گلســتان ارم دوش چو از لطــــف هــوا  
 زلف سنـــبل به نســـیم سحــــری می‌آشـفـت

گفتم ای مـــسند جم جام جهان بیـــنت کو  
 گـفــت افســوس که آن دولــــت بیــدار بخفت

ســـــخن عشـق نه آن است که آید به زبان  
 ساقیا می ده و کـوتاه کــن این گفــت و شنفــت

اشک حافظ خرد و صــبر به دریــا انداخــت 
 چه کـند ســــوز غم عشق نیـــارســت نهفــت

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش-حافظ دکلمه رضا پیربادیان

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش        
و از شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع        
سخت می‌گردد جهان بر مردمان سختکوش

وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک        
زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام        
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی       
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور        
گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش

در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید        
زان که آن جا جمله اعضا چشم باید بود و گوش

بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست        
یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش

ساقیا می ده که رندی‌های حافظ فهم کرد        
آصف صاحب قران جرم بخش عیب پوش

شنیدن دکلمه از رضا پیربادیان