ﺑﺪﻩ ﺁﻥ ﻗﻮﻃﯽ ﺳﺮﺧﺎﺏ ﻣﺮﺍ-سیمین بهبهانی-دکلمه رضا پیربادیان

ﺑﺪﻩ ﺁﻥ ﻗﻮﻃﯽ ﺳﺮﺧﺎﺏ ﻣﺮﺍ
ﺗﺎ ﺯﻧﻢ ﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺭﻧﮕﯽ ِ ﺧﻮﯾﺶ
ﺑﺪﻩ ﺁﻥ ﺭﻭﻏﻦ ، ﺗﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻨﻢ
ﭼﻬﺮﻩ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺧﻮﯾﺶ
ﺑﺪﻩ ﺁﻥ ﻋﻄﺮ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﯿﻦ ﺳﺎﺯﻡ
ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺮﯾﺰﻡ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ
ﺑﺪﻩ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﯼ ﺗﻨﮕﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻥ
ﺗﻨﮓ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ
ﺑﺪﻩ ﺁﻥ ﺗﻮﺭ ﮐﻪ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺧَﻤَﺶ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺑﺨﺸﻢ
ﻫﻮﺱ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﻭ ﺁﺷﻮﺑﮕﺮﯼ
ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﻭ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺑﺨﺸﻢ
ﺑﺪﻩ ﺁﻥ ﺟﺎﻡ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﻮﻡ
ﺑﻪ ﺳﯿﻪ ﺑﺨﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﻧﻢ :
ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻧﺎﺷﺎﺩ ﻏﻤﯿﻦ
ﭼﻬﺮﻩ ﯾﯽ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪﻩ ﺯﻧﻢ
ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﻨﻔﺲ ﺩﯾﺸﺐ ﻣﻦ -
ﭼﻪ ﺭﻭﺍﻧﮑﺎﻩ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﻔﺮﺳﺎ ﺑﻮﺩ
ﻟﯿﮏ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ، ﮔﻔﺘﻢ :
ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ !
ﻭﺍﻥ ﺩﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ
ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩ :
ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ، ﺍﮔﺮ ﺻﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺩﺭﺩ ، ﺯﺍﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﮐﺮﺩ .
ﭘُﺮ ﮐﺲ ﺑﯽ ﮐﺴﻢ ﻭ ﺯﯾﻦ ﯾﺎﺭﺍﻥ
ﻏﻤﮕﺴﺎﺭﯼ ﻭ ﻫﻮﺍﺧﻮﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻻﻑ ﺩﻟﺠﻮﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﻧﻨﺪ
ﻟﯿﮏ ﺟﺰ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺴﺮ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ
ﮐﻪ ﮐﺸﺪ ﺩﺳﺖ ﻭﻓﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ
ﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﻭ ﺩﻟﺒﻨﺪﯼ
ﮐﻪ ﺑﺮﺩ ﺯﻧﮓ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ
ﺁﻩ ، ﺍﯾﻦ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﺪ ؟
ﻫﻤﺴﺮ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ !
ﻭﺍﯼ ، ﺍﯼ ﻏﻢ ، ﺯ ﺩﻟﻢ ﺩﺳﺖ ﺑﮑﺶ
ﮐﺎﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ !
ﻟﺐ ﻣﻦ - ﺍﯼ ﻟﺐ ﻧﯿﺮﻧﮓ ﻓﺮﻭﺵ -
ﺑﺮ ﻏﻤﻢ ﭘﺮﺩﻩ ﯾﯽ ﺍﺯ ﺭﺍﺯ ﺑﮑﺶ !
ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﭼﻨﺪ ﺩﺭﻡ ﺑﯿﺶ ﺩﻫﻨﺪ

ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻦ ، ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺰﻥ ، ﻧﺎﺯ ﺑﮑﺶ !

دانلود دکلمه با صدای رضا پیربادیان