برف-اخوان ثالث-دکلمه رضا پیربادیان

پاسی از شب رفته بود و برف می‌بارید،
چون پر افشانِ پریهایِ هزار افسانهء از یادها رفته ،
باد  چونان آمری  مامور  و  ناپیدا ،
بس پریشان حکمها می‌راند مجنون‌وار ،
بر سپاهی خسته  و غمگین و آشفته ۰

برف می‌بارید  و ما  خاموش ،
فارغ  از  تشویش ،
نرم  نرمک  راه  می‌‌رفتیم  ۰
کوچه باغِ  ساکتی در پیش ۰

هر به گامی چند گویی در مسیرِ ما چراغی بود،
زاد° سروی را به  پیشانی ۰
با فروغی  غالبا  افسرده  و کم رنگ ،
گمشده  در ظلمتِ  این برفِ کجبارِ زمستانی ،

برف  می‌بارید  و ما  آرام ،
گاه  تنها ، گاه با هم ، راه می‌رفتیم ۰
چه  شکایتهای  غمگینی که می‌کردیم ۰
یا حکایتهای  شیرینی که می‌گفتیم ۰

هیچ کس از ما نمی‌دانست
کز کدامین  لحظهء شب کرده بود این باد برف  آغاز ۰
هم نمی‌دانست کاین راه خَم  اندر خَم
به کجامان می‌کشاند باز ۰

برف  می‌بارید  و پیش  از ما
دیگرانی همچو ما خشنود و ناخشنود ،
زیرِ این کج‌بارِ  خامشبار ، از این راه
رفته بودند و نشان  پایهایشان  بود ۰

پاسی از شب رفته بود و همرهان بی شمارما
گاه شنگ و شاد و بی‌پروا ،
گاه  گویی  بیمناک از آبکندِ وحشتی پنهان،
جایِ  پا  جویان ،
زیر این غمبار ، در همبار ،
سر به زیر افکنده و خاموش ،
راه می‌رفتند ۰
و ز  قدمهایی  که پیش  از این
رفته بود  این راه را ،  افسانه  می‌گفتند۰

من بسانِ  برّه گرگی شیر مست ، آزاده و آزاد،
می‌سپردم  راه و در هر گام
گرم  می‌خواندم  سرودی تر ،
می‌فرستادم  درودی  شاد ،
این نثارِ شاهوارِ آسمانی را ،
که به هر سو بود و بر هر سر ۰

راه بود و راه__ این هر جاییِ افتاده این همزادِ پایِ آدمِ خاکی ۰
برف بود و برف این آشوفته پیغامِ سردِ پیری و پاکی ؛
و سکوتِ ساکتِ آرام ،
که غم‌آور بود و بی‌فرجام ۰

راه می‌رفتم و من  با خویشتن گهگاه می‌گفتم :
《کو ببینم ، لولی  ای لولی !
این تویی آیا  بدین  شنگی و شنگولی ،
سالکِ این راهِ پر هول و دراز آهنگ ؟》
                             [و من بودم

که بدین‌سان  خستگی نشناس ،
چشم و دل  هشیار ،
گوش خوابانده به دیوارِ سکوت ، از بهرِ نرمک سیلیِ صوتی ،
می‌سپردم راه و خوش بی خویشتن بودم

اینک از زیرِ چراغی می‌گذشتیم ، آبگون نورش ۰
مرده دل نزدیکش و دورش۰
و در این هنگام  من  دیدم
بر درختِ  گوژپشتی برگ و بارش برف،
همنشین و غمگسارش برف ،
مانده  دور از کاروانِ کوچ ،
لکلکِ اندوهگین با خویش می‌زد حرف :

《بیکرانِ  وحشت‌انگیزی‌ست ۰
خامشِ خاکستری  هم بارد و بارد۰
وین سکوتِ پیرِ ساکت نیز
هیچ  پیغامی  نمی‌آرد ۰
پشت  ناپیداییِ  آن  دورها شاید
گرمی و نور و نوا  باشد ؛
بال  گرمِ آشنا باشد؛
لیک من ،  افسوس
مانده  از ره سالخوردی سخت  تنهایم ۰
ناتوانیهام  چون  زنجیر بر پایم ۰
ور به دشواری و شوق آغوش بگشایم به روی باد،
همچو پروانه‌ی° شکسته‌ی° آسبادی کهنه و متروک ،
هیچ چرخی را نگرداند  نشاطِ بال و پرهایم ۰
آسمان  تنگ است  و بی روزن ،
بر زمین هم برف پوشانده‌ست
ردّ پای  کاروانها  را ۰
عرصهء  سردرگمیها  مانده و بی‌در کجاییها۰
باد چون بارانِ سوزن ، آب چون آهن ۰
بی‌نشانیها  فرو برده نشانها را ۰
یاد باد ایّامِ سرشارِ برومندی ،
و نشاط  یکّه  پروازی ،
که چه بشکوه و چه شیرین بود۰
کس نه جایی جُسته پیش از من ؛
من نه راهی رفته بعد از کس ،
بی‌نیاز از خفّتِ آیین و ره جستن ،
آن که من می‌کردم ، آیین بود۰
اینک امّا ، آه
ای شب سنگین دلِ نامرد.......》
لکلکِ اندوهگین با خلوتِ خود دردِ‌دل می‌کرد۰

باز می‌رفتیم و می‌بارید ۰
جای پا جویان
هر که  پیشِ پای خود  می‌دید۰
من  ولی  دیگر ،
شنگی و شنگولیم مرده ،
چابکیهایم از درنگی سرد آزرده ،
شرمگین  از ردّ  پاهایی
که بر آنها می‌نهادم  پای ،
گاهگه  با  خویش  می‌گفتم :
《کی جدا خواهی شد از این گلّه‌های پیشواشان بُز ؟
کی دلیرت را درفش آسا فرستی پیش ؟
تا گذارد جای پای از خویش ؟

همچنان غمبارِ در همبار می‌بارید۰
من ولیکن باز
شادمان بودم ۰
دیگر اکنون از بزان و گوسپندان پرت ،
خویشتن هم گلّه بودم، هم شبان بودم ۰
بر بسیطِ برف‌پوشِ خلوت و هموار ،
تکّ و تنها با درفش خویش ، خوش خوش پیش می‌رفتم ۰
زیرِ پایم برفهای پاک و دوشیزه
قژقژی خوش داشت ۰
پام° بذرِ نقشِ بکرش را
هر قدم در برفها می‌کاشت ۰
مُهرِ بکری بر گرفتن از گلِ گنجینه‌های راز،
هر قدم از خویش نقشِ تازه‌ای هشتن ،
چه خدایانه غروری در دلم می‌کشت و می‌انباشت ۰

خوب  یادم  نیست
تا کجاها رفته بودم ؛ خوب یادم نیست
این ، که فریادی شنیدم ، یا هوس کردم،
که کنم رو باز پس ،  رو باز پس کردم۰
پیش چشمم  خفته اینک راهِ  پیموده۰
پهندشتِ  برف‌پوشی  راه  من بوده ۰
گامهای من بر آن نقش من افزوده۰
چند گامی بازگشتم ؛ برف می‌بارید۰
باز می‌گشتم ۰
برف می‌بارید۰
جای پاها تازه بود امّا ،
برف می‌بارید۰
باز می‌گشتم ۰
برف می‌بارید۰
جای پاها دیده می‌شد ، لیک
برف می‌بارید
باز می‌گشتم ،
برف می‌بارید

جای پاها باز هم گویی

دیده می‌شد ‌لیک

برف می‌بارید

باز می‌گشتم

برف می‌بارید

برف می‌بارید، می‌بارید، می‌بارید

جای پاهای مرا هم برف پوشانده‌ست

دانلود دکلمه با صدای رضا پیربادیان

چنان قحط سالی شد اندر دمشق-سعدی-دکلمه رضا پیربادیان

چنان قحط سالی شد اندر دمشق
که یاران فراموش کردند عشق
چنان آسمان بر زمین شد بخیل
که لب تر نکردند زرع و نخیل
بخوشید سرچشمه‌های قدیم
نماند آب، جز آب چشم یتیم
نبودی به جز آه بیوه زنی
اگر برشدی دودی از روزنی
چو درویش بی رنگ دیدم درخت
قوی بازوان سست و درمانده سخت
نه در کوه سبزی نه در باغ شخ
ملخ بوستان خورده مردم ملخ
در آن حال پیش آمدم دوستی
از او مانده بر استخوان پوستی
وگر چه به مکنت قوی حال بود
خداوند جاه و زر و مال بود
بدو گفتم: ای یار پاکیزه خوی
چه درماندگی پیشت آمد؟ بگوی
بغرید بر من که عقلت کجاست؟
چو دانی و پرسی سؤالت خطاست
نبینی که سختی به غایت رسید
مشقت به حد نهایت رسید؟
نه باران همی آید از آسمان
نه بر می‌رود دود فریاد خوان
بدو گفتم: آخر تو را باک نیست
کشد زهر جایی که تریاک نیست
گر از نیستی دیگری شد هلاک
تو را هست، بط را ز طوفان چه باک؟
نگه کرد رنجیده در من فقیه
نگه کردن عالم اندر سفیه
که مرد ار چه بر ساحل است، ای رفیق
نیاساید و دوستانش غریق
من از بینوایی نیم روی زرد
غم بینوایان رخم زرد کرد
نخواهد که بیند خردمند، ریش
نه بر عضو مردم، نه بر عضو خویش
یکی اول از تندرستان منم
که ریشی ببینم بلرزد تنم
منغص بود عیش آن تندرست
که باشد به پهلوی بیمار سست
چو بینم که درویش مسکین نخورد
به کام اندرم لقمه زهر است و درد
یکی را به زندان درش دوستان

کجا ماندش عیش در بوستان؟

دانلود دکلمه با صدای رضا پیربادیان

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست -حافظ-دکلمه رضا پیربادیان

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
 منزل آن مه عاشق‌کُش عیار کجاست

 شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
 آتش طور کجا، موعد دیدار کجاست

 هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد
 در خرابات بگویید که هشیار کجاست

 آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
 نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست

 هر سر موی مرا با تو هزاران کار است
 ما کجاییم و ملامت‌گر بیکار کجاست

 باز پرسید ز گیسوی شکن در شکنش
 کاین دل غمزده، سرگشته، گرفتار کجاست

عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو
دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست

 ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی
عیش بی‌یار مهیا نشود یار کجاست

 حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج

 فکر معقول بفرما گل بی‌خار کجاست

دانلود دکلمه با صدای رضا پیربادیان

من نمی‌دانم-فریدون مشیری-دکلمه رضا پیربادیان

من نمی‌دانم
- و همین درد مرا سخت می‌آزارد -
که چرا انسان، این دانا
این پیغمبر
در تکاپوهایش:
- چیزی از معجزه آن ‌سوتر -
ره نبرده‌‌ست به اعجاز محبت،
چه دلیلی دارد؟

چه دلیلی دارد
که هنوز
مهربانی را نشناخته است؟
و نمی‌داند در یک لبخند،
چه شگفتی‌هایی پنهان است!

من بر آنم که در این دنیا
خوب بودن - به‌خدا- سهل‌ترین کار است
و نمی‌دانم
که چرا انسان،
تا این حد،
با خوبی بیگانه است؟

و همین درد مرا سخت می‌آزارد!

دانلود دکلمه با صدای رضا پیربادیان

میان من و تنهایی ام-جمال ثریا-دکلمه رضا پیربادیان

میان من و تنهایی ام
ابتدا
دستان تو بود
سپس درب ها تا به آخر
گشوده شدند
سپس صورت ات
چشم ها و لب هایت
و بعد تمام ِ تو
پشت سر هم آمدند

میان من و تو
حصاری از جسارت تنیده شد
تو
شرمساری ت را از تن ات
بیرون آورده و
به دیوار آویختی
من هم تمام قانون ها را
روی میز گذاشتم

آری..
همه چیز ابتدا این گونه آغاز شد.
ترجمه از : سیامک تقی زاده

دانلود دکلمه با صدای رضا پیربادیان