دکلمه های رضا پیربادیان
Email: pirbadian@gmail.com
دکلمه های رضا پیربادیان
Email: pirbadian@gmail.comمیان خورشیدهای همیشه-شاملو-دکلمه رضا پیربادیان
میان خورشیدهای همیشه
زیبایی تو
لنگری ست ــ
خورشیدی که
از سپیده‌دم همه ستارگان
بی نیازم می‌کند.
نگاهت
شکستِ ستمگری ست ــ
نگاهی که عریانیِ روحِ مرا
از مِهر
جامه‌یی کرد
بدان سان که کنونم
شبِ بی‌روزنِ هرگز
چنان نماید که کنایتی طنزآلود بوده است
و چشمانت با من گفتند
که فردا
روز دیگری ست ــ
آنک چشمانی که خمیرْمایه‌ی مِهر است !
وینک مِهرِ تو:
نبردْافزاری
تا با تقدیرِ خویش پنجه در پنجه کنم
آفتاب را در فراسوهای افق پنداشته بودم.
به جز عزیمت نا به هنگامم گزیری نبود
چنین انگاشته بودم
آیدا فسخ عزیمت جاودانه بود
میان آفتاب‌های همیشه
زیبایی تو
لنگری‌ست ــ
نگاهت
شکست ستمگری ست ــ
و چشمانت با من گفتند
که فردا
روز دیگری ست
همیشه این تویی که میروی-سید علی صالحی-دکلمه رضا پیربادیان
سر به هوا کودکان کامل اردیبهشت راه غریب گریه را برعبور
آواز من بسته بودند...
صدایم به سایه سار دره نمیرسید.
تو ، آن سو تر از ردیف صنوبران ، پای پرچین پسینی شکسته شاید ،
کتابی از نشانی دوستانمان را ورق میزدی.
زنان کوچه میگویند به گمانم تو را درصف صحبت آرزویی دور دیده اند.
حالا همه همسایه ها میدانند من هر غروب ، غروب هر پنجشنبه تا
شب التماس به جستجوی عکس کوچکی از تو بالای کارنامه
سال آخرت گنجه و پشت و روی خانه را در خواب خاطره میگردم.
پس نشانی تو را کی در هراس گم شدن از دست داده ام ری را؟
هنوز که هنوز است از گنجه قدیمی خانه بوی عناب و اسفند و
دیوان خطی شاعری خوش از خواب شیراز میآید.
نه مگر تو رفته بودی با نان تازه و تبسم کودکان اردیبهشت بیایی؟
نه مگر قرار ما قبول بوسه از دعای همین مردمان خسته بود؟
نه مگر وعده ما نگفتن حتی یک واژه از آن راز پرده پوش.....
پس چرا کلید خانه را در خواب نیامدن گم کردیم؟
هی تو... تو از عطر آلاله بی قرار! تو این رسم رویا و گریه را از که ،
از کدام کتاب ، از کدام کوچه آموخته ای؟
کجا بوده ای این همه سال و ماه؟
چه میکرده ای که هیچ خط و خبری حتی از خواب دریا هم نبود
ها؟
ببین....
خانه هنوز همان خانه است...
هیچ اتفاق خاصی رخ نداده است...
یک پالتوی کهنه...چتری شکسته...دوسه سنجاق نقره ای...
کتابخانه کوچک شعر وسوال و سکوت...و شیشه عطری آشنا
که بوی سالهای دور دریا میدهد هنوز......
غریب آمدی و آشنا رفتی اما من که خوب میشناسمت ری را.......
من بارها... تو را بارها در انتهای رویایی غریب دیده بودم
تو را درخانه ، در خواب آب ، در خیابان ، در انعکاس رخسار
دختران ماه... در صف خاموش مردمان، اتوبوس ، ایستگاه ،
و سایه سار مه آلود آسمان.....
چه احترام غریبی دارد این خواب
این خاطره
این همه دیده که دریا...
ری را ! تمام این سالها همیشه کسی از من سراغ تو را میگرفت
تو نشانی من بودی و من نشانی تو...گفتی بنویس من شمال
زاده شدم اما تمام دریاهای جنوب را من گریسته ام...
راه دور تهران آیا همیشه از ترانه و آواز ما تهی خواهد ماند؟
حوصله کن ری را
خواهیم رفت...
اما خاطرت باشد...
همیشه این تویی که میروی
همیشه این منم که میمانم
شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان
سراپا اگر زرد و پژمرده ایم -قیصر امین پور -دکلمه رضا پیربادیان
سراپا اگر زرد و پژمرده ایمولی دل به پاییز نسپرده ایم
چو گلدان خالی لب پنجره
پر از خاطرات ترک خورده ایم
اگر داغ دل بود ما دیده ایم
اگر خون دل بود ما خورده ایم
اگر دل دلیل است ما آورده ایم
اگر داغ شرط است ما برده ایم
اگر دشنه ی دشمنان گردنیم
اگرخنجر دوستان گرده ایم
گواهی بخواهید اینک گواه
همین زخم هایی که نشمرده ایم
دلی سربلند و سری سر به زیر
از این دست عمری به سر برده ایم
شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان
رفتار من عادی است-قیصر امین پور -دکلمه رضا پیربادیان
رفتار من عادی است
اما نمی دانم چرا
این روزها
از دوستان و آشنایان
هر کس مرا می بیند
از دور میگوید:
این روزها انگار
حال و هوای دیگری داری
اما
من مثل هرروزم
با آن نشانی های ساده
با همان امضا، همان نام
و با همان رفتار معمولی
مثل همیشه ساکت و آرام
این روزها تنها
حس می کنم گاهی کمی گنگم
گاهی کمی گیجم
حس میکنم
از روزهای پیش قدری بیشتر
این روزها را دوست دارم
گاهی
-از تو چه پنهان-
با سنگ ها آواز می خوانم
و قدر بعضی لحظه ها را خوب می دانم
این روزها گاهی
از روز و ماه و سال ، از تقویم
از روزنامه بی خبر هستم
حس می کنم گاهی کمی کمتر
گاهی شدیداً بیشتر هستم
حتی اگر می شد بگویم
این روزها گاهی خدا را هم
یک جور دیگر می پرستم
ازجمله دیشب هم
دیگرتر از شب های بی رحمانه دیگر بود
من کاملاً تعطیل بودم
اول نشستم خوب
جوراب هایم را اتو کردم
تنها حدود هفت فرسخ در اتاقم راه رفتم
با کفش هایم گفت و گو کردم
و بعد از آن هم
رفتم تمام نامه ها را زیر و رو کردم
و سطر سطر نامه ها را
دنبال آن افسانه ی موهوم
دنبال آن مجهول گشتم
چیزی ندیدم
تنها یکی از نامه ها
بوی غریب و مبهمی می داد
انگار
از لا به لای کاغذ تا خورده ی نامه
بوی تمام یاس های آسمان
احساس می شد
دیشب دوباره
بی تاب در بین درختان تاب خوردم
از نردبان ابر ها تا آسمان رفتم
در آسمان گشتم
و جیب هایم را
از پاره های ابر پر کردم
جای شما خالی!
یک لقمه از حجم سفید ابر های ترد
یک پاره از مهتاب خوردم
دیشب پس از سی سال فهمیدم
که رنگ چشمانم کمی میشی است
و بر خلاف سال های پیش
رنگ بنفش و ارغوانی را
از رنگ آبی دوست تر دارم
دیشب برای اولین بار
دیدم که نام کوچکم دیگر
چندان بزرگ و هیبت آور نیست
این روزها دیگر
تعداد مو های سفیدم را نمی دانم
گاهی برای یادبود لحظه ای کوچک
یک روز کامل جشن می گیرم
گاهی
صد بار در یک روز می میرم
حتی
یک شاخه از محبوبه های شب
یک غنچه مریم هم برای مردنم کافی است
گاهی نگاهم در تمام روز
با عابران ناشناس شهر
احساس گنگ آشنایی می کند
گاهی دل بی دست و پا و سر به زیرم را
آهنگ یک موسیقی غمگین
هوایی می کند
اما
غیر از همین حس ها که گفتم
و غیر از این رفتار معمولی
و غیر از این حال و هوای ساده
حال و هوای دیگری در دل
ندارم
رفتار من عادی است!
شعری عاشقانه از پابلو نرودا دکلمه رضا پیربادیان
مجالی نیست تا برای گیسوانت جشنی بپا کنم
که گیسوانت را یک به یک
شعری باید و ستایشی
دیگران
معشوق را مایملک خویش می پندارند
اما من
تنها می خواهم تماشایت کنم
قلب من
آستانه ی گیسوانت را ، یک به یک می شناسد
آنگاه که راه خود را در گیسوانت گم می کنی
فراموشم مکن !
و بخاطر آور که عاشقت هستم
مگذار در این دنیای تاریک بی تو گم شوم
موهای تو
این سوگواران سرگردان بافته
راه را نشانم خواهند داد
به شرط آنکه ، دریغشان مکنی
شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان
چهار شهر کوتاه از حسین منزوی-دکلمه رضا پیربادیان
دلم برایت یک ذره است
کی میشود که
ساعت وقارش را
با بیقراری من،عوض کند
عقربه های تنبل!
آیا پیش از من
به کسی که معشوق را در کنار دارد
قول همراهی داده اید؟
*
در آسمان آخر شهریور
حتا ستاره ای هم نگران من نیست
به اتاق برمیگردم و
شب را دورسرم می چرخانم و
به دیوارمیکوبم.
می توانی آنقدر خسته باشی
که خواب را،که کابوس را
حتی مرگ را ؛ پس بزنی
جهان جوابم کرده است
اتاق از هرای دیوان و هراس کرکسان
آکنده است
چراغ را خاموش نکن
می ترسم
زمزمه را خاموش نکن
می ترسم
آه؛ که اگر امشب
تنهاهمین امشب
صبحی داشته باشد
دیگر جهان همیشه
آفتابی خواهد بود....
غم نان اگر بگذارد-شاملو دکلمه رضا پیربادیان
ازدستهای گرم تو
کودکان توامان آغوش خویش
سخن ها می توانم گفت
غم نان اگر بگذارد.
نغمه در نغمه درافکنده
ای مسیح مادر، ای خورشید!
از مهربانی بی دریغ جانت
با چنگ تمامی ناپذیر تو سرودها می توانم کرد
غم نان اگر بگذارد.
***
رنگ ها در رنگ ها دویده،
ای مسیح مادر ، ای خورشید!
از مهربانی بی دریغ جانت
با چنگ تمامی نا پذیر تو سرودها می توانم کرد
غم نان اگر بگذارد.
***
چشمه ساری در دل و
آبشاری در کف،
آفتابی در نگاه و
فرشته ای در پیراهن
از انسانی که توئی
قصه ها می توانم کرد
غم نان اگر بگذارد
شاملو
دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش-حافظ دکلمه رضا پیربادیان
دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
و از شما پنهان نشاید کرد سر می فروش
گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع
سخت می‌گردد جهان بر مردمان سختکوش
وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک
زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش
با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش
تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور
گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش
در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید
زان که آن جا جمله اعضا چشم باید بود و گوش
بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست
یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش
ساقیا می ده که رندی‌های حافظ فهم کرد
آصف صاحب قران جرم بخش عیب پوش