میتراود مهتاب
میدرخشد شبتاب
نیست یکدم شکند خواب به چشم ِ کس و ، لیک
غم ِ این خفتهی ِ چند
خواب در چشم ِ ترم میشکند .
نگران با من استاده سحر
صبح ، میخواهد از من
کز مبارک دم ِ او آورم این قوم ِ بهجانباخته را بلکه خبر
در جگر خاری لیکن
از ره ِ این سفرم میشکند . ***
نازکآرای تن ساق گلی
که به جانش کشتم
و به جان دادمش آب
ای دریغا ! به برم میشکند
دستها میسایم
تا دری بگشایم ،
بر عبث میپایم
که بهدر کس آید ؛
در و دیوار ِ به هم ریختهشان
بر سرم میشکند . ***
میتراود مهتاب
میدرخشد شبتاب
مانده پایآبله از راه ِ دراز
بر دم ِ دهکده ، مردی تنها ؛
کولهبارش بر دوش ،
دست ِ او بر در ، میگوید با خود :
- « غم ِ این خفتهی ِ چند
میتراودمهتاب