چهار شهر کوتاه از حسین منزوی-دکلمه رضا پیربادیان

دلم برایت یک ذره است

                           کی میشود که

                                      ساعت وقارش را

                                               با بیقراری من،عوض کند

                                                           عقربه های تنبل!

                                                                      آیا پیش از من

                                                              به کسی که معشوق را در کنار دارد

                                                                                       قول همراهی داده اید؟

                   *

                               در آسمان آخر شهریور

                                                   حتا ستاره ای هم نگران من نیست

                                                                              به اتاق برمیگردم و

                                                                                        شب را دورسرم می چرخانم و

                                                                                                به دیوارمیکوبم.

           می توانی آنقدر خسته باشی

                                 که خواب را،که کابوس را       

                                                 حتی مرگ را ؛ پس بزنی                    

                                          جهان جوابم کرده است             

                                               اتاق از هرای دیوان و هراس کرکسان        

                                                                       آکنده است                                      

                            چراغ را خاموش نکن  

                                                               می ترسم                                    

                         زمزمه را خاموش نکن

                                                                 می ترسم                                            

                              آه؛ که اگر امشب          

                      تنهاهمین امشب

                                           صبحی داشته باشد                       

                      دیگر جهان همیشه

                           آفتابی خواهد بود....

شنیدن دکلمه از رضا پیربادیان

غم نان اگر بگذارد-شاملو دکلمه رضا پیربادیان

ازدستهای گرم تو

کودکان توامان آغوش خویش

سخن ها می توانم گفت

غم نان اگر بگذارد.

نغمه در نغمه درافکنده

ای مسیح مادر، ای خورشید!

از مهربانی بی دریغ جانت

با چنگ تمامی ناپذیر تو سرودها می توانم کرد

غم نان اگر بگذارد.

***

رنگ ها در رنگ ها دویده،

ای مسیح مادر ، ای خورشید!

از مهربانی بی دریغ جانت

با چنگ تمامی نا پذیر تو سرودها می توانم کرد

غم نان اگر بگذارد.

***

چشمه ساری در دل و

آبشاری در کف،

آفتابی در نگاه و

فرشته ای در پیراهن

از انسانی که توئی

قصه ها می توانم کرد

غم نان اگر بگذارد

شاملو

شنیدن دکلمه از رضا پیربادیان

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش-حافظ دکلمه رضا پیربادیان

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش        
و از شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع        
سخت می‌گردد جهان بر مردمان سختکوش

وان گهم درداد جامی کز فروغش بر فلک        
زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام        
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی       
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور        
گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش

در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید        
زان که آن جا جمله اعضا چشم باید بود و گوش

بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست        
یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش

ساقیا می ده که رندی‌های حافظ فهم کرد        
آصف صاحب قران جرم بخش عیب پوش

شنیدن دکلمه از رضا پیربادیان

تو از یادم نمی‌روی -سید علی صالحی -دکلمه رضا پیربادیان

برهنه به بستر بی‌کسی مُردن، تو از یادم نمی‌روی
خاموش به رساترین شیونِ آدمی، تو از یادم نمی‌روی
گریبانی برای دریدنِ این بغضِ بی‌قرار، تو از یادم نمی‌روی
سفری ساده از تمامِ دوستتْ دارمِ تنهایی،
تو از یادم نمی‌روی
سوزَنریزِ بی‌امانِ باران، بر پیچک و ارغوان،
تو از یادم نمی‌روی
تو ... تو با من چه کرده‌ای که از یادم نمی‌روی؟!


دیر آمدی ... دُرُست!
پرستارِ پروانه و ارغوان بوده‌ای، دُرُست!
مراقب خواناترین ترانه از هق‌هقِ گریه بوده‌ای، دُرُست!
رازدارِ آوازِ اهل باران بوده‌ای، دُرُست!
خواهرِ غمگین‌ترین خاطراتِ دریا بوده‌ای، دُرُست!
اما از من و این اندوهِ پُرسینه بی‌خبر، چرا؟


آه که چقدر سرانگشتِ خسته بر بُخار این شیشه کشیدم
چقدر کوچه را تا باورِ آسمان و کبوتر
تا خوابِ سرشاخه در شوقِ نور
تا صحبتِ پسین و پروانه پائیدم و تو نیامدی!
باز عابران، همان عابرانِ خسته‌ی همیشگی بودند
باز خانه، همان خانه و کوچه، همان کوچه و
شهر، همان شهر ساکتِ سالیان ...!
من اما از همان اولِ بارانِ بی‌قرار می‌دانستم
دیدار دوباره‌ی ما مُیَسّر است ... ری‌را!
مرا نان و آبی، علاقه‌ی عریانی،
ترانه‌ی خُردی، توشه‌ی قناعتی بس بود
تا برای همیشه با اندکی شادمانی و شبی از خوابِ تو سَر کُنم.

شنیدن دکلمه