صبحدم مرغ چمن-حافظ-دکلمه رضا پیربادیان

صبحدم مـرغ چمن با گـل نوخاسـته گفـت
ناز کــم کن که در این باغ بســی چون تو شکفت

گل بخندید که از راســــت نرنجــیم ولــی   
 هیچ عاشـــق سـخن سخت به معشــوق نگـــفت

گر طمع داری از آن جام مرصــع می لعــل    
 ای بســـا در که به نوک مـــژه‌ات بـاید سفـــت

تا ابـــد بوی محـبــت به مشــامـش نرسـد  
 هر که خاک در میـــخانــه به رخـــساره نرفـت

در گلســتان ارم دوش چو از لطــــف هــوا  
 زلف سنـــبل به نســـیم سحــــری می‌آشـفـت

گفتم ای مـــسند جم جام جهان بیـــنت کو  
 گـفــت افســوس که آن دولــــت بیــدار بخفت

ســـــخن عشـق نه آن است که آید به زبان  
 ساقیا می ده و کـوتاه کــن این گفــت و شنفــت

اشک حافظ خرد و صــبر به دریــا انداخــت 
 چه کـند ســــوز غم عشق نیـــارســت نهفــت

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

ری را صدا میاید-نیما یوشیج-دکلمه رضا پیربادیان

ری را... صدا می‌آید امشب

 از پشت کاچ که بندآب

 برق سیاهِ تابشِ تصویری از خراب

 در چشم می‌کشاند.

 گویا کسی‌ست که می‌خواند...

 اما صدای آدمی این نیست.

 با نظم هوش‌ربایی من

 آوازهای آدمیان را شنیده‌ام

 در گردش شبانی سنگین

 زاندوههای من

 سنگینتر

 وآوازهای آدمیان را یکسر

 من دارم از بر.

 یک‌شب درون قایقِ دل‌تنگ

 خواندند آنچنان

 که من هنوز هیبت دریا را

 در خواب می‌بینم.

 ری را، ری را...

 دارد هوا که بخواند

 در این شب سیا

 او نیست با خودش

 او رفته با صدایش اما

 خواندن نمی‌تواند.

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

صدا کن مرا-سهراب سپهری-دکلمه رضا پیربادیان

صداکن مرا.
صدای تو خوب است.
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می روید.

درابعاد این عصرخاموش
من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم.
بیا تا برایت بگویم چه انداره تنهایی من بزرگ است.
وتنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد.
وخاصیت عشق اینست.

کسی نیست،
بیا زندگی را بدزدیم، آن وقت
میان دو دیدار قسمت کنیم.
بیا با هم ازحالت سنگ چیزی بفهمیم.
بیا زودتر چیزها را ببینیم.
ببین، عقربکهای فواره در صفحه ساعت حوض
زمان را به گردی بدل می کنند.
بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام.
بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را.

مراگرم کن
در این کوچه هایی که تاریک هستد
من از حاصل ضرب تردید و کبریت می ترسم.
من از سطح سیمانی قرن می ترسم.
بیا تا نترسم من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه
جرثقیل است.
مرا بازکن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر
معراج پولاد.
مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات.
اگر کاشف معدن صبح آمد، صدا کن مرا.
و من، در طلوع گل یاسی از پشت انگشتهای تو، بیدار
خواهم شد.
و آن وقت
حکایت کن از بمب هایی که من خواب بودم ، و افتاد.
حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم، و تر شد.
بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند.
در آن گیر و داری که چرخ زره پوش از روی رویای
کودک گذر داشت
قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی
بست.
بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد.
چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد.
چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید.


و آن وقت من، مثل ایمانی از تابش استوا گرم،
ترا در سرآغاز یک باغ خواهم نشانید.

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

غریب آمدی آشنا رفتی- صالحی-دکلمه رضا پیربادیان

غریب آمدی و آشنا رفتی   اما من که خوب میشناسمت ری را.......

من بارها... تو را بارها در انتهای  رویایی غریب دیده بودم

تو را درخانه ، در خواب آب ، در خیابان ، در انعکاس رخسار

دختران ماه... در صف خاموش مردمان، اتوبوس  ،  ایستگاه  ، 

  و سایه سار مه آلود آسمان.....

 

چه احترام غریبی دارد این خواب

این خاطره

این همه دیده که دریا...

ری را ! تمام این سالها همیشه کسی از من سراغ تو را میگرفت

تو نشانی من بودی و من نشانی تو...گفتی بنویس من شمال

زاده شدم  اما تمام دریاهای جنوب را من گریسته ام...

 

راه دور تهران آیا همیشه از ترانه و آواز ما  تهی خواهد ماند؟

 

حوصله کن ری را

خواهیم رفت...

اما خاطرت باشد...

همیشه این تویی که میروی

همیشه این منم که میمانم

----------------------

پس تو آرزوهایت را
کجای این کوچه جا گذاشته‌ای،
که حالا کاشیِ این همه خانه ... شکسته وُ
دریچه‌ی این همه دیوار، بسته وُ
دیوارِ این همه دلِ خسته ... خراب!

پاییز همین است که هست
اول ذره‌ذره باد می‌آید
بعد بار و برگِ بی‌رویا که به باد!
بعد از بلوارِ حضرت زهرا که بگذری
گهواره‌ای این سویِ خواب وُ
آینه‌ای آن سوی آب ...!

پاییز همین است که هست
یک روز می‌آیی که دیگر ماه
گلاب‌نشینِ الحمد و آینه است
یک روز می‌روی که آینه ... الحمدِ خشت!
حالا بخواب
راحت بخواب
ما هم خسته و خاموش از فهمِ فاتحه
به خانه‌هامان برمی‌گردیم،
برمی‌گردیم و باز
نوبتِ سکوت و صفِ نان وُ
همین چیزهای آشنایِ اطرافِ زندگی ...!

زندگی!؟
مرده‌هامان اینجا و زنده‌هامان جایی دور ...
چاره‌ای نیست
باید یک طوری دوباره به دریا زد
علاقه ورزید، عاشقی کرد وُ
بعد هم از چرت و پرتِ پاییزِ خسته گذشت!

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

زهره و منوچهر-ایرج میرزا-دکلمه رضا پیربادیان

صبح نتابیده هنوز آفتاب                   وا نشده دیده نرگس ز خواب

تازه گُل آتشی مُشک بوی                  شسته ز شبنم به چمن دستو روی

منتظر حوله باد سحر                       تا که کند خشک بدان روی تر

ماه رخی چشم و چراغ سپاه                نائب اول به وجاهت چو ماه

صاحب شمشیر و نشان در جمال                     بنده مهمیز ظریفش هلال

نجم فلک عاشق سر دوشی اش                        زهره طلبکار هم آغوشی اش

نیّر رخشان چو شبه چکمه اش                        خفته یکی شیر به هر تکمه اش

دوخنه بر دور کلاهش لبه                 وان لبه بر شکل مه یک شبه

بافته بر گردن جان ها کمند                نام کمندش شده واکسیل بند

کرده منوچهر پدر نام او                    تازه تر از شاخ گل اندام او

چشم بمالید و برامد ز خواب               با رخ تابنده تر از آفتاب

 رو زچو روز خوش آدینه بود                        در گرو خدمت عادی نبود

خواست به میلدل و وفق مرام                         روز خوش خویش رساند به شامک

چون زه هوس های فزون از شمار                   هیچ نبودش هوسی جز شکار

اسب طلب کردو تفنگ و فشنگ                      تاخت به صحرا پی نخجیر و رنگ

رفت کند هرچه مرال است و میش                   برخی بازوی توانای خویش ...

                                            # # #

از طرفی نیز در ان صبح گاه                         زهره مِهین دخترِ خالویِ ماخ

آلهه عشق و خداوند ناز                    آدمیان را به محبت گداز

پیشه وی عاشقی آموختن                  خرمن ابناء بشر سوختن

خسته و عاجز شده در کار خود                       واله و آشفته چو افکار خود

خواست که بر خستگی آرد شکست                  یک دو سه ساعت کشد از کار دست

سیر گل و گردش باغی کند                تازه ز گل دشت دماغی کند

کند ز بر کسوت افلاکیان                   کرد به سر مقنعه خاکیان

خویشتن آراست به شکل بشر                         سوی زمین کرد ز کیهان گذر

آمد ار آرامگه خود فرود                   رفت بدان سو که منوچهر بود

زیر درختی بر لب چشمه سار             چشم وی افتاد به چشم سوار

تبر نظر گشت در او کارگر               کار گرست آری تیر نظر

لرزه بیفتاد در اعصاب او                  رنگ پرید از رخ شاداب او

گشت به یک دل نه به صد دل اسیر                 در خم فتراک جوان دلیر

رفت که یک باره دهد دل به باد                       یاد الوهیت خویش اوفتاد

گفت به خود خلقت عشق از من است                این چه ضعیفی و زبون گشتن است

من که یکی عنصر افلاکیم                 از چه زبون پسری خاکیم

الهه عشق منم در جهان                    از چه به من چیره شود این جوان

من اگر آشفته و شیدا شوم                  پیش خدایان همه رسوا شوم

عشق که از پنجه من زاده است                       وز شکن زلف من افتاده است

با من اگر دعوی کشتی کند                با دگران پس چه درشتی کند

خوابگه عشق بود مشت من               زاده من چون گزدانگشت من

تاری از آن دام که دائم تنم                 در ره این تازه جوان افکنم

عشق نهم در وی و زارش کنم                        طرفه غزالی است شکارش کنم

دست کشم بر گل و بر گوش او                       تا بپرد از سر او هوش او

جنبش یک گوشه ابروی من               می کشدش سایه صفت سوی من

من که بشر را به هم انداختم               عاشق و دل دلده هم ساختم

خوب توانم که کنم کار خویش             سازمش از عشق گرفتار خویش

گرچه نظامی است غلامش کنم            منصرف از شغل نظامش کنم

این همه را گفت و قوی کرد دل                      داد به خود جرات و شد مستقل

کرد نهان عجز و عیان ناز خویش                    هیمنه ای داد به آواز خویش

گفت سلام ای پسر ماه هور                چشم بد از روی نکوی تو دور

ای ز بشر بهتر و بگذیده تر               بلکه ز من نیز پسندیده تر

ای که پس از خلق تو خلاق تو                       همچو خلایق شده مشتاق تو

ای تو بهین میوه باغ بهی                  غنچه سرخ چمن فرهی

چین سر زلف عروس حیات               خال دلارای رخ کائنات

 در چمن حسن گل فاخته                   سرخ و سفیدی به رخت تاخته            

یسکه تو خلقت شده ای شوخ و شنگ                گشته به خلقت کن تو عرصه تنگ

کز پس تو باز چه رنگ آورد                         حسن جهان را به چه قالب برد

بی تو جهان هیچ صفای نداشت                       باغ امید آب و هوای نداشت  

قصد کجا دار و نام تو چیست                         در دل این کوه مرام تو چیست

کاش فرود آیی از تیز گام                  کز لب این چشمه ستانیم کام

در سر این سبزه من و تو به هم                      خوش به هم آییم در این صبح دم

مغتنم است  این چمن دل فریب                       ای شه من پای درآر از رکیب

شاخ گلی پا درین سبزه نه                  شاخ گل اندروسط سبزه به

بند کن آن رشته به قرپوش زین           جفت بزن از سر زین بر زمین

خواهی اگر پنجه به هم افکنم              وز دو کف دست رکابی کنم

تا تو نهی بر کف من پای خود            گرم کنی در دل من جای خود

 یا که بنه پا به سرو دوش من                         سُر بخور از دوش در آغوش من

نرم و سبک روح بیا در برم               تات چو سبزه به زمین گسترم

بوسه شیرین دهمت بی شمار              قصه شیرین کنمت صد هزار

کوه و بیابان پی آهو مبر                   غصه هم چشمی آهو مخور

گرم بودروز دل کوهسار                   آهوکا دست بدار از شکار

حیف بود کز اثر آفتاب                     کاهد از آن روی چو گل آب و تاب

یا ز دم باد جنایت شعار                     بر سر زلفت بنشیند غبار

خواهی اگر با دل خود شور کن                       هر چه دلت گفت همان طور کن

این همه بشنید منوچهر از او              هیچ نیامد به دلش مهر او

روح جوان همچو دلش ساده بود                      منصرف از میل بت و باده بود

گر چه به قد اندکی افزون نمود                   سال وی از شانزده افزون نبود

کشمکش عشق ندیده هنوز                 لذت مستی نچشیده هنوز

با همه نوش لبی ای عجب                 کز می نوشش نرسیده به لب

بود در او روح سپاهی گری               مانع دل باختن و دل بری

لا جرم از حجب جوابی نداد               یافت خطابی و خطابی نداد

گوی چسبیده ز شهد زیاد                   لب به لب آن پسر حور زاد

زهره دگر باره سخن ساز کرد             زمزمه دلبری آغلز کرد

کای پسر خوب تعلل مکن                 در عمل خیر تامل مکن

مهر مرا ای به تو از من درود            بینی و از اسب نیایی فرود

صبح به این خرمی و این چمن           با چمن آرا صنمی همچو من

 حیف نباشد که گرانی کنی                صابری و سخت کمانی کنی

لب مفشار این همه بر یک دگر           رنگ طبیعی ز لب خود مبر

بر لب لعلتت چو بیاری فشار             رنگ طبیعی کند از وی فرار

یا برسد سرخی او را شکست                 یا کندش سرخ تر از آنچه هست

آن که تورا این دهن تنگ داد             وان لب جان پرورگلرنگ داد

دا که تا بوسه فشانی همی                  گه بدهی گه بستانی همی

 گاه به ده ثانیه بی بیش و کم              گیری سی بوسه ز من پشت هم

گاه یکی بوسه ببخشی ز خویش           مدتش از مدت سی بوسه بیش

بوسه اول ز لب آید به در                  بوسه ثانی کشد از ناف سر

 حال ببین میل کدامین توراست           هر دو هم ار میل تو باشد رواست

با زچو این گفت و جوابی ندید                        زور خدایی به تن اندر دمید

دست زدو بند رکابش گرفت               ریشه جان و رگ و خوابش گرفت

خواه نخواه از سرزینش گشید                         در بغل خود به زمینش کشید

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

دیوانه جان-حسین منزوی-دکلمه رضا پیربادیان

دیوانگی زین بیشتری ؟ زین بیشتر ، دیوانه جان
با ما ، سر دیوانگی داری اگر ، دیوانه جان
در اولین دیدار هم بوی جنون آمد ز تو
وقتی نشستی اندکی نزدیک تر دیوانه جان
چون می نشستی پیش من گفتم که اینک خویش من
ای آشنا در چشم من با یک نظر دیوانه جان
گفتیم تا پایان بریم این عشق را با یک سفر
عشقی که هم آغاز شد با یک سفر دیوانه جان
کی داشته است اما جنون در کار خویش از چند و چون
قید سفر دیوانه جان ! قید حضر دیوانه جان
ما وصل را با واژه هایی تازه معنا می کنیم
روزی بیامیزیم اگر با یکدیگر دیوانه جان
تا چاربند عقل را ویران کنی اینگونه شو
دیوانه خود دیوانه دلدیوانه سر دیوانه جان
ای حاصل ضرب جنون در جان جان جان من
دیوانه در دیوانگی دیوانه در دیوانه جان
هم عشق از آنسوی دگر سوی جنونت می کشد
گیرم که عاقل هم شدی زین رهگذر دیوانه جان
یا عقل را نابود کن یا با جنون خود بمیر
در عشق هم یا با سپر یا بر سپر دیوانه جان

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

تا آخرش همین است-نزار قبانی-دکلمه رضا پیربادیان

هیچ‌وقت تو را ترک نمی‌کنم
حتا اگر
توی این دنیا نباشم

بانوی من
هر وقت
به دوست داشتن فکر می‌کنم
ابدیت
و تمامی شب‌ها
با نام تو
بر سینه‌ام
سنجاق می‌شود

می‌دانی ؟
می‌دانی از وقتی دلبسته‌ات شده‌ام
همه جا
بوی پرتقال و بهشت می‌دهد ؟

هرچه می‌کنم
چهار خط برای تو بنویسم
می‌بینم واژه‌ها
خاک بر سر شده‌اند
هرچه می‌کنم
چهار قدم بیایم
تا به دست‌هات برسم
زانوهام می‌خمد.
نه این‌که فکر کنی خسته‌ام
نه این‌که تاب راه رفتن نداشته باشم
نه.
تا آخرش همین است
نگاهت
به لرزه‌ام می‌اندازد



نزار قبانی

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

گفتی غزل بگو-قیصر امین پور-دکلمه رضا پیربادیان

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟
شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟

پر می‌زند دلم به هوای غزل، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگ‌های سبزِِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی‌جواب ماند
حال سؤال و حوصله‌‌ی قیل و قال کو؟

الفبای درد از لبم می تراود

نه شبنم ، که خون از شبم می تراود

سه حرف است مضمون سی پاره ی دل

الف ، لام ، میم از لبم می تراود

چنان گرم عشقم که آتش

به جای عرق از تبم می تراود

ز دل بر لبم تا دعایی بر آید

اجابت ز ِ هر یاربم می تراود

ز دین ِ ریا بی نیازم ، بنازم

به کفری که از مذهبم می تراود

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

ای عشق-قیصر امین پور-دکلمه رضا پیربادیان

ای عشق، ای ترنم نامت ترانه ها

معشوق آشنای همه عاشقانه ها

ای معنی جمال به هر صورتی که هست

مضمون و محتوای تمام ترانه ها

با هر نسیم ،دست تکان می دهد گلی

هر نامه ای ز نام تو دارد نشانه ها

هر کس زبان حال خودش را ترانه گفت:

گل با شکوفه ،خوشه گندم به دانه ها

شبنم به شرم و صبح به لبخند و شب به راز

دریا به موج و موج به ریگ کرانه ها

باران قصیده ای است تر و تازه و روان

آتش ترانه ای به زبان زبانه ها

اما مرا زبان غزلخوانی تو نیست

شبنم چگونه دم زند از بی کرانه ها

کوچه به کوچه سر زده ام کو به کوی تو

چون حلقه در به در زده ام سر به خانه ها

یک لحظه از نگاه تو کافی است تا دلم

سودا کند دمی به همه جاودانه ها

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان

شنیدن باز خوانی دکلمه با صدای رضا پیربادیان

در اینجا چهار زندان ست-شاملو-دکلمه رضا پیربادیان

در اینجا چهار زندان ست.

به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندین حجره، در هر حجره چندین مرد در زنجیر...

از این زنجیریان یک تن زنش را در تب تاریک بهتانی به ضرب دشنه ای کشته ست.

از این مردان، یکی در ظهر تابستان سوزان، نان فرزندان خود را بر سر برزن، به خون نان فروش سخت دندان گرد آغشته ست.

از اینان چند کس در خلوت یک روز باران ریز بر راه رباخواری نشستند؛

کسانی در سکوت کوچه از دیوار کوتاهی به روی بام جستند؛

کسانی نیم شب در گورهای تازه دندان طلای مردگان را می شکستند.

من امّا هیچ کس را در شبی تاریک وطوفانی نکشتم؛ من امّا راه بر مرد رباخواری نبستم؛ من امّا نیمه های شب، زبامی بر سر بامی نجستم.

در اینجا چهار زندان ست.

به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندین حجره، در هر حجره چندین مرد در زنجیر...

در این زنجیریان هستند مردانی که مردار زنان را دوست می دارند؛

در این زنجیریان هستند مردانی که در رویایشان هر شب زنی در وحشت مرگ از جگر بر می کشد فریاد.

من امّا در زنان چیزی نمی یابم ، گر آن همزاد را روزی نیابم ناگهان خاموش؛

من امّا در دل کهسار رویاهای خود، جز انعکاس سرد آهنگ صبور این علف های بیابانی که می پوسند و می خشکند و می ریزند ، با چیزی ندارم گوش؛

مرا گر خود نبود این بند، شاید بامدادی همچو یادی دورولغزان ، می گذشتم از فراز خاک سرد پست...

جرم اینست...!

جرم اینست...!

شنیدن دکلمه با صدای رضا پیربادیان